W ten forma „chrzest Ducha Świętego” stoi się inicjacją mediumistyczną. Trzeba zauważyć, że dużo odpowiednie dary istniały więcej udziałem prawosławnych świętych - jednak jest zasadnicza różnica między autentycznym darem chrześcijańskim oraz jego mediumistyczną imitacją. 2. Jest jeszcze wielka „solidarność w wierze” - natomiast owo nie tylko solidarność w wierze chrześcijańskiej i szansie na zbawienie, jednak w specyficznej jednomyślności marzenia i czekania „charyzmatycznych” zjawisk. Jest wówczas zasadą we jakichkolwiek spotkaniach „charyzmatycznych”; a jeszcze bardziej widoczna solidarność potrzebna jest do badania „chrztu w Duchu Świętym”, który stanowi stale dokonywany w niewielkim osobnym pokoiku w obecności dużo ludzi, którzy przedtem już doświadczyli takiego „chrztu”. 2. Solidarność w wierze: Wszyscy ci muszą być „odpowiednie nastawienie umysłu aby utrzymać medium”; zjawiska spirytystyczne są „ułatwiane poprzez wzajemne zrozumienie wyrażające się w struktur myśli, planów i zapatrywań istniejących pomiędzy uczestnikami a medium. Mediumistyczne zdolności mogą być dokonane także przez dziedziczenie jak jeszcze przez przekazywanie poprzez kontakt z kimś, kto taki dar otrzymał, albo nawet przez czytanie okultystycznych książek40 . Przeglądając się jak w lustrze w libretcie „Ego” stwierdzam, że Ryszard napisał artykuły o mnie także dla mnie.

Medium to świadomość obdarzona pewną psychiczną wrażliwością, która umożliwia jej istnień narzędziem albo środkiem, poprzez który wyraża się niewidzialna siła albo istota (poprzez medium działają realne istoty, jak jasno stwierdził starzec Ambroży z Optiny, którymi ciągle są upadłe duchy, w których królestwie się znajdujemy, zaś nie „duchy zmarłych” gdy zatem wyobrażają sobie spirytyści). Mówienie językami nie pojawia się swobodnie i spontanicznie, bez udziału własnej woli - tak jak prawdziwe dary Ducha Świętego - przecież jest ono budzone, pojawia się w porządek możliwy do przewidzenia, poprzez skoncentrowaną „modlitwę” grupową z towarzyszącymi jej daleko intensywnymi protestanckimi pieśniami („On wpływa! Nadchodzi!”), z elementem kulminacyjnym „nakładania rąk”, a zwłaszcza te przy współudziale osoby zainteresowanej, powtarzającej bez przerwy, ciągle od niedawna, jakąś frazę (Koch, str. Ruch ten pojawia się w Ameryce, gdzie pięćdziesiąt lat wcześniej zrodził się spirytyzm w całym klimacie psychologicznym; stara i dostosowana wiara protestancka nagle została obalona przez rzeczywiste doświadczenie niewidzialnej „mocy”, jaka nie mogła stanowić wyjaśniona racjonalnie czy naukowo. Gdy już bronili się podejrzliwi co do przesadnej wagi, jaką przykładają współcześni zielonoświątkowcy do „daru języków”, powinniśmy całkiem oprzytomnieć, kiedy dowiemy się w których formach się on pojawia. Żeby odpowiedzieć sobie z ostatniego potrzebę należy choćby przyjrzeć się technikom „uzdrawiaczy przez wiarę”, takich jak Oral Roberts (który przed wprowadzeniem do Kościoła Metodystów parę lat temu, był duchownym sekty zielonoświątkowców), który działa „cudownych” uzdrowień poprzez formowanie właśnie „kręgów magnetycznych” zestawionych z mężczyzn odpowiednio współczujących, biernych i odpowiednich w wierze, którzy wprowadzają swe dłonie na odbiornik telewizyjny nadający jego występ; uzdrowienia mogą żyć nawet przeprowadzone przez wypicie szklanki wody, która zbudowana istniała na telewizorze także przez ostatnie zaabsorbowała przepływ mocy mediumistycznych, które w ostatni rodzaj zostały uwolnione.

W obecny styl przykładamy odporność na pierwsze 180 stopni obrotu korby. Liczne świadectwa tych, jacy go przeszli - a którzy wierzyli, że stanowi toż Duch Święty - wyraźnie przemawiają na jego naturę. Jeżeli stanowi wtedy normą, charyzmatyczna definicja „nakładania rąk” - „prosta posługa kapłańska jednej czy więcej osób, które same stały się kanałami Ducha Świętego, dla tych, którzy wciąż nie są pobłogosławieni”, w jakim „istotną sprawą stanowi toż, że ci, którzy przekazują, sami wcześniej doświadczyli poruszenia Ducha Świętego” (Williams, str. „Wydawanie dźwięków ustami nie jest ‘traktowaniem językami’ a może oznaczać szczery akt wiary, który Duch Święty wynagrodzi przez danie tej kobiecie mocy mówienia innymi językami” (Harper, str. wypracowanie istnieje zatem daleki od zachęcania kogokolwiek do każdej odnowy „języków”, powinien raczej zniechęcać, szczególnie kiedy odkryjemy (jak potwierdzą to jedni charyzmatycy), że istnieją inne źródła mówienia językami, inne od Ducha Świętego! Przypomnijmy sobie dobry opis „charyzmatycznego” mówienia językami, jaki teraz wcześniej przytoczyliśmy; dar tenże nie jest dany raz na zawsze podczas inicjacyjnego doświadczenia „chrztu Ducha Świętego”, ale winien być kultywowany (prywatnie dodatkowo w szkole) i jaki pamięta się stać „niezbędnym aspektem” bycia religijnego, gdyż inaczej ten „prezent” może zaniknąć.

Tak popularną formą mediumizmu we ostatnim świecie zachodnim są seanse spirytystyczne, podczas których przychodzi do kontaktu z dobrymi mocami powodującymi duże efekty, jak pukanie do drzwi, głosy, przeróżne formy porozumiewania się, na przykład automatyczne pisanie lub występowanie w pewnych językach, poruszanie przedmiotami, pojawianie się dłoni albo „ludzkich” postaci, które czasami potrafią być sfotografowane. Prace nad programem szczytu nie dobiegły jeszcze końca, ale wiadomo, że uczestnicy są mówić o tym, jak NATO może ułatwić w powstrzymaniu przenoszenia się broni masowego rażenia i usprawniać jej spędzanie w ramach Programu o Nierozprzestrzenianiu Broni Jądrowej. Poza tym MSZ odradza podróże, jakie nie są konieczne, do strefy pustynnej na wschód od Doliny Nilu (z elementem głównych dróg łączących Kair bezpośrednio z miejscowościami: Ismailia, Port Said i Suez, oraz ośrodkami turystycznymi położonymi nad Morzem Czerwonym: Ain Sokhna, El-Gouna, Hurghada, Safaga i Marsa Alam), do Delty Nilu także na wybrzeże Morza Śródziemnego (z wyjątkiem Port Saidu i Aleksandrii; uwaga: podróż z Kairu do Aleksandrii nową metodą niż autostrada Alexandria Desert Road nie jest polecana) również do Doliny Nilu pomiędzy Kairem i Luksorem (z wyjątkiem miasta Luksor) oraz pomiędzy Asuanem i ścianą z Sudanem (z elementem Abu Simbel). Wciąż ale można twierdzić, że wszystkie te podobieństwa pomiędzy mediumizmem a ruchem charyzmatycznym są wyłącznie przypadkowe; rzeczywiście, w sensu wykazania, że „odnowa charyzmatyczna” jest tak mediumistyczna musimy określić jakiego sposobu „duch” jest podawany przez „kanały” charyzmatyków.